Dans met depressie

In die sagte skemer van die jeug, waar drome soos sterre oor 'n oop hemel moet skitter, daal daar soms 'n donker wolk neer: Stil, stadig, sonder waarskuwing. Depressie, ’n onsigbare draak wat in die skadu’s skuil, besoek selfs die jongstes onder ons, dikwels sonder dat ons dit agterkom.

Tieners is soos lentebome, broos, maar vol belofte. Tog, as die winter van emosie te lank vertoef, begin die knoppe van hoop om hulself toe te vou. Die wêreld, eens ’n kleurvolle doek, vervaag tot grys-en eensaamheid. ’n Swaarte kom lê op die hart ’n anker sonder ketting wat elke tree, elke asemhaling ’n taak maak.

Hulle lag dalk nog, hulle oë nog helder in die lig van sosiale media, maar agter die glimlagte skuil ’n duisternis, ’n kamer sonder vensters. Depressie fluister in stemme wat niemand anders hoor nie: Jy’s nie goed genoeg nie. Jy’s alleen. Jy’s ’n las. Hierdie fluisteringe word stormwinde in ’n kind se kop.

Die skoolbank word 'n slagveld, vriende word vreemdelinge, en die selfspieël, ’n vyand wat hul eie refleksie betwyfel. Die wêreld verwag antwoorde, punte, prestasie, maar hulle probeer net om nie te sink in die see van selftwyfel nie.

Wat die saak moeiliker maak, is die masker wat depressie dra, soms een van perfeksie. Baie tieners presteer steeds, glimlag steeds, en funksioneer steeds. Totdat die front verwyn deur moegheid wat nie deur slaap genees kan word nie, en stilte wat nie vrede bring nie. Die wêreld sien dalk ’n suksesvolle kind, maar diep binne brand ’n ongesiene vuur van pyn, wanhoop en verwarring. En omdat dit so goed versteek is, dink almal hulle is “okei”.

Daar is egter lig, al is dit net 'n kersvlam in die donker. ’n Ouer se sagte stem, ’n onderwyser se raad, ’n vriend se hand. Dit kan die vonk wees wat die storm breek. Luister, nie net met ore nie, maar met hart. Kyk  nie net na gedrag nie, maar na stilte. Want depressie skree nie altyd nie; soms fluister dit deur trane wat nooit val nie.

Tieners soek nie oplossings nie, hulle soek ruimte om rou te wees, om swak te wees sonder oordeel. Hulle soek 'n hawe waar hulle gebreekte seile kan rus. Ons moet leer om daardie veilige plek te wees, nie met preke nie, maar met teenwoordigheid. Nie met antwoorde nie, maar met ondersteuning.

Laat ons dan nie net ouers, onderwysers of vriende wees nie, maar vuurtorings in hulle storm, getuies van hulle stilte, en herinnerings dat hulle nie alleen is nie. Depressie is nie die einde nie. Dis ’n donker nag, maar elke nag bring ’n nuwe môre. En môre bring lig, en ’n kans om weer te begin.